โต๊ะน้ำชาถูกจัดขึ้นที่บริเวณระเบียงด้านนอก นี่คงเป็นครั้งแรกที่คฤหาสน์หลังนี้จะเปิดต้อนรับแขกในรอบสามปีที่ผ่านมา
“คือ...ขอโทษนะฮะคุณกาเบรียล ผมหาชาดี ๆ มาให้คุณไม่ได้”พอซพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิดในขณะที่กำลังรินชาลงในถ้วยกระเบื้องอย่างดี
“หึ หึ ไม่เป็นไรหรอกเจ้าหนู แค่นี้ก็ดีอยู่แล้ว ใช่มั้ยครับ คุณลูซิเฟอร์”
“.....”
ลูซิเฟอร์ที่กำลังนั่งมองถ้วยชาของตนเอง เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองกาเบรียลที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อสายตาที่ขี้เล่นของกาเบรียลสบเข้ากับตาของลูซิเฟอร์ ก็ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าเขามีเรื่องที่จะต้องพูดอยู่
“งั้นขอเข้าเรื่องอีกครั้งเลยนะครับ”
“.....”
“ผมเป็นคนที่มาจากองค์กรครับ”
“.....”
“รวมทั้งสองคนนั้นที่คุณฆ่าตายไปด้วยครับ”
“จะมาฆ่าฉันหรอ”ลูซิเฟอร์แทรกขึ้น
“เปล่าครับ ไม่เคยคิดแบบนั้นเลย แต่ถ้าเป็นเรื่องของสองคนนั้น ทางเราเองก็เกิดเหตุผิดพลาดนิดหน่อย วันนี้ผมจึงมาที่นี่เพื่อกล่าวขอโทษคุณด้วยตัวเองและก็ตั้งใจจะชวนคุณไปอยู่กับเราที่องค์กรในฐานะสมาชิกคนหนึ่งเท่านั้นเองครับ”
“.....”
“คุณคงเห็นฝีมือของคนที่ถูกส่งมาแล้ว ผมเห็นแววตาที่คุณมองพวกเขานะครับ คุณดูสนุกกับมันมาก”
“.....”
“แต่นั้น...ถ้าเทียบกับคนที่เหลือในองค์กรแล้ว พวกนั้นจัดอยู่แค่พวกระดับปลายแถวเท่านั้นเอง”
ดวงตาของลูซิเฟอร์เบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่กาเบรียลพูด
“คุณดูตกใจมากกว่าที่ผมคิดไว้นะครับ”
“.....”
“ดูจากฝีมือของคุณแล้ว ถ้าได้รับการขัดเกลาอีกสักหน่อย การที่จะเป็นที่หนึ่งของที่นั้นสำหรับคุณมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก”
“มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน”ลูซิเฟอร์ตอบกลับอย่างห้วน ๆ
“ไม่หรอกครับ มันเกี่ยวแน่”
“.....”ลูซิเฟอร์มองกาเบรียลอย่างสงสัย
กาเบรียลค่อย ๆ ยกถ้วยชาขึ้นจิบเพื่อเป็นการเว้นช่วงก่อนที่จะเริ่มพูดต่อ
“เพราะบางทีการที่คุณยิ่งใกล้ความเป็นที่หนึ่งมากเท่าไหร่ คุณอาจจะได้พบกับเรื่องอะไรสนุก ๆ ที่กำลังรอคุณอยู่ก็ได้ และมันก็อาจจะเป็นเรื่องสนุกที่แม้แต่ตัวคุณเองก็คาดไม่ถึง ผมรับรองครับว่า มันจะไม่ทำให้คุณผิดหวังเลย”
“.....”
“ว่าไงครับ อีกสองวันผมจะมาขอคำตอบจากคุณ”กาเบรียลส่งยิ้มอย่างขี้เล่นให้กับลูซิเฟอร์ก่อนที่จะกระดกชาในแก้วจนหมด แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
“อ้าว คุณกาเบรียลจะไปแล้วหรอฮะ”พอซที่เพิ่งเดินเข้ามาถามกาเบรียลที่กำลังเดินสวนออกไป
“อือ ผมจะกลับแล้วล่ะ”
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนะฮะ”
ทั้งสองพากันเดินออกไปโดยปล่อยให้ลูซิเฟอร์นั่งอยู่ที่ระเบียงเพียงลำพัง ถ้วยชาบนโต๊ะค่อย ๆ ถูกยกขึ้นมาจิบอย่างช้า ๆ ก่อนจะถูกวางลง
“คิก คิก คิก คิก เรื่องน่าสนุกหรอ...น่าสนใจดี”
..................................................................................................................
สองวันต่อมา อีกฝากมุมหนึ่งของตึกในเมืองหลวง
กลิ่นที่หอมหวานของชาแอบเปิ้ลในกาที่ตั้งอยู่บนเตาค่อย ๆ ถูกยกลงมารินลงในถ้วยชาแบบเรียบ ๆ บนโต๊ะริมหน้าต่าง ผ้ากันเปื้อนที่กาเบรียลใส่อยู่ถูกถอดออกและแขวนกับที่แขวนในครัวก่อนที่จะเดินออกมานั่งกับเก้าอี้
“เฮ้อ...วันนี้แล้วซินะครับ ทั้งที่อยากจะอยู่ต่อแท้ ๆ”กาเบรียลถอนหายใจด้วยความรู้สึกเสียดาย ก่อนที่จะหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ สายตาที่มองลงไปที่ภาพของเมืองหลวงที่ดูวุ่นวายในยามเช้าก่อนที่เขาจะตัดใจจากมัน
“แต่มันก็ช่วยไม่ได้นะครับ เบื้องบนเอง เขาก็ใจร้อนเหมือนกัน”
ถ้วยเปล่าถูกวางลงบนโต๊ะ รอยยิ้มขี้เล่นของเขาค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ถูกสะท้อนกับเงาของกระจกหน้าต่าง
..................................................................................................................
“นายท่านฮะ ผมเจอกล่องผ้าพันแผลที่ยังไม่ได้ใช้ในห้องด้านในด้วยฮะ”พอซวิ่งเข้ามาในห้องอย่างร่าเริงพร้อมกับกล่องที่ใช้ปฐมพยาบาล
“.....”
“งั้นผมเปลี่ยนผ้าพันแผลให้นะฮะ”
“.....”เมื่อไม่มีคำตอบใด ๆ จากลูซิเฟอร์ พอซจึงเดินเข้าไปและจัดแจงหยิบม้วนผ้าออกมาวางไว้ที่โต๊ะ
“ฉันน่ะ...”ลูซิเฟอร์พูดขึ้นอย่างลอย ๆ ทำให้พอซที่กำลังจัดแจงหยิบผ้าพันแผลออกมาหยุดมือลงและเงยหน้าขึ้น
“.....”
“ฉันน่ะเกลียดพวกมันที่สุด ทั้งท้องฟ้าและก็ผืนดิน...”
“.....”
“เกลียดชังต่อทุก ๆ สิ่ง ไม่เว้นแม้แต่พระเจ้าที่อยู่บนสวรรค์”
“.....”
“.....”
“นายท่านฮะ”
“.....”
“ถึงแม้ตอนนี้นายท่านจะเป็นยังไง จะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน แต่นายท่านสำหรับผม ก็ยังคงเป็นนายท่านคนเดิม...”พอซที่ยืนอยู่ด้านข้างค่อย ๆ เดินมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าของลูซิเฟอร์ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ลดตัวลงคุกเข่ากับพื้นอย่างนอบน้อม
“นายท่านก็ยังคงเป็นนายท่านคนเดิม คนเดียวกับคนที่ผมได้ตัดสินใจมอบชีวิตให้ไปเมื่อสามปีก่อนฮะ”
“.....”
“.....”
“งั้นผมขอเปลี่ยนผ้าพันแผลให้นะฮะ”พอซค่อย ๆ ยืนขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างร่าเริงก่อนที่จะบรรจงเปลี่ยนผ้าพันแผลที่ตาซ้ายให้กับผู้เป็นนาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น